“ Θὰ ἤθελα οἱ νέοι μας, τὰ παιδιά μας, τὰ ἐγγόνια μας, νὰ μὲ καλέσουν στὸ πάρτι τους, νὰ τοὺς μιλήσω.

Δὲν πειράζει ποὺ εἶμαι παππούς καμιὰ φορὰ οἱ παπποῦδες εἶναι πιὸ χαρούμενοι ἀπ’ τὰ παιδιὰ καὶ αὐτὸ εἶναι ἕνα μάθημα γι’ αὐτά, ποὺ εἶναι καταθλιμμένα, φοβισμένα, ἀγριεμένα.

Θὰ ἤθελα οἱ νέοι νὰ μὲ ἀκούσουν, ποὺ ξεκινῶντας ἀπὸ παιδιά, χάνουν βαθμιαῖα τὴν λάμψη τῆς χαρᾶς, τῆς ξεγνιασιᾶς, τῆς ἀθῳότητας καὶ φτάνουν σὲ μιὰ φάση, ποὺ φοβούμαστε πλέον νὰ βρεθοῦμε κοντά τους, νὰ τὰ πλησιάσομε.

Πρέπει νὰ ἔχομε τὸ θάρρος νὰ τοὺς μιλήσομε , καθὼς ἑμεῖς οἱ ἐνήλικες ἔχομε ἕνα τεράστιο μερίδιο εὐθύνης γιὰ τὸ ὅτι τὰ παιδιά μας δὲν εἶναι χαρούμενα καὶ αὐτὸ φαίνεται στὰ ἀγέλαστα πρόσωπά τους, ποὺ δεν κρύβονται. ”